تاکنون چند بار در زندگی خود اشتباه کرده‌ایم! در زمان وقوع اشتباه با چه هدفی تن به اشتباه کردن خود و یا دیگران داده‌ایم و به چه نتایجی رسیده‌ایم؟ در حین شکل گرفتن اشتباه، آیا آگاهی‌مان کم بوده و یا تجربه‌ای نداشته‌ایم و …
تاکنون چند بار در زندگی خود اشتباه کرده‌ایم! در زمان وقوع اشتباه با چه هدفی تن به اشتباه کردن خود و یا دیگران داده‌ایم و به چه نتایجی رسیده‌ایم؟ در حین شکل گرفتن اشتباه، آیا آگاهی‌مان کم بوده و یا تجربه‌ای نداشته‌ایم و یا قدرت عمل ما محدود بوده است؟ آیا گذشت زمان و درک حقیقت توانسته‌اند ریشه‌های اشتباه بوقوع پیوسته‌ای را بخشکانند و یا اشتباهات بوقوع پیوسته را مانند غدهِ سرطانی با خودمان حمل می‌کنم و از وجودش، آگاه ناآگاهیم و می‌خواهیم هر چند زمانی دوباره اشتباهن همان اشتباه را تکرار کنیم، و یا اینکه تجددی در خود بوجود آورده‌ایم که جلوی تکرار اشتباهات گذشته‌مان را حداقل بگیرد.
هنوز اکثریت روشنفکران ایران خود را از اشتباه کردن مبرا می‌داند و در گذشته خود و با قهرمانان پوشالی خود زندگی می‌کنند. زمان حال و آینده را قربانی گذشته خود کرده‌اند و تُهی از ” اندیشه نوین” شده‌اند. آنان هنوز قانون و دستور کشف حجاب زمان رضا شاه را غیرانسانی برای زنان آن زمان ایران می‌دانند. قانون بدون زور تجویز می‌کنند و مبارزه مسلحانه را برای آرامش درون خود با جنبش آزادی‌خواهانه گرهِ‌کور می‌زنند.
از سال ۱۳۴۰ که زنان ایران حق رای دادن را بدست آوردند و در اجتماع آن زمان به برابری نسبی با مردان رسیدن، اسلامگرایان افراطی به کمک روشنفکران انقلابی شتافتند تا انقلاب ضد زن سال ۱۳۵۷ را با فریب دادن زنان ایران و به واسطه روشنفکران انقلابی به ثمر برسانند. روشنفکران آن زمان ایران نه آزاد بودند و نه آزادی‌خواه بلکه فقط انقلابی (انقلابی اصیل هم نبوذند فتو‌کُپی بودن از کُپی) بودند. آنان درکی از جامعه‌شناسی و سیاست داخلی و خارجی نداشتند، جهان را سیاه و سفید و دو بُعدی می‌دیدند. آنها سپر بلای اسلامگرایان شده بودند. روشنفکران ایران حتا از اهداف و انگیزه اسلامگرایان برای آینده ایران بیخبر بودند. زمانیکه زنان ایران به دستور اسلامگرایان به زیر چادر و حجاباسلامی اجباری فرو می‌رفتند، روشنفکران (چپگرایان) به آنان بصورت فرزندان انقلاب که انقلاب باید آنها را ببلعد می‌نگریستند. چپ ایران آزادی نسبی زنان را ناخودآگاه از آنان ربود و به اسلامگرایان فروخت. اما اسلامگرایان حق رای دادن زنان را نتوانسته و نمی‌توانند از آنان بگیرد. حق داشتن «حق رای» بدون در نظر گرفتن جنسیت در جامعه ایرانی نهادینه شده بود و هست.
شیشه عمر اسلامگرایان با برابری حقوقی زن و مرد خواهد شکست. ما زمانی می‌توانیم از حقوق بشر صحبت کنیم که لزوم برابری حقوق زن و مرد را نه تنها درک کرده باشیم بلکه در خود نهادینه و باور کنم. نیمی از مردم ایران حق “بشر بودن” را از انقلاب سال ۵۷ به بعد از دست داده‌اند، وزنه سنگین مبارزه در آنجاست، ولی روشنفکران چپ ایران بفکر تفسیر حقوق بشر برای مالکیت‌خصوصی و فدرالیسم برای اقوام ایرانی افتاده‌اند و زنان ایران را بار دیگر فراموش و قربانی مماشات با رهبر جمهوری‌اسلامی و اصلاح‌طلبان گریخته از مرکز ولی با سرمایه مالی فراوان کرده‌اند. آزادیخواهی را نمی‌توان در حوضه ایدولوژی یا مسلک سیاسی به تعریف کشید و از آن استفاده ابزاری برای سیاست‌ورزی کرد. اولین گام برای رسیدن به آزادی اجتماعی و سیاسی در کشور حق برابری زن و مرد ایرانیست.
نباید بار دیگر اشتباه کرد. آینده در پیش رو احتیاج به اندیشه و فدا‌کاری دارد نه تفسیر روزانه و کودکانه اعلامیه جهانی حقوق بشر برای سرگرمی نظرپردازان بازنده دیروز و سردرگم امروز که بدنبال کمک مالی اسرائیل و امریکا به نیروهای مسلح در کناره‌های مرز ایران چشم بسته‌اند و یا همزبانی با اصلاح‌طلبان جمهوری‌اسلامی که در لوس‌آنجلس امریکا محله‌ای را برای اقامتشان خریده‌اند و شعار مردم ایران را وارانه ارایه می‌کنند و هیچ‌کدام به برابری حقوق شهروندی زنان و مردان ایران باوری ندارند.
این نوشته را تقدیم به روح سرکش و همیشه زنده بانو نادره افشاری کردهام. روحش شاد