زیادهگوییها جنگطلبانه در چند ماه اخیر بیشتر شده و ماموران جمهوریاسلامی طبل پاره جنگ خود را دوباره در دست گرفتهاند. منطقه خاورمیانه که کشور ما هم در آن واقعه شده است، توان شروع جنگی تازهای را ندارد و چهار کشوری …
زیادهگوییها جنگطلبانه در چند ماه اخیر بیشتر شده و ماموران جمهوریاسلامی طبل پاره جنگ خود را دوباره در دست گرفتهاند. منطقه خاورمیانه که کشور ما هم در آن واقعه شده است، توان شروع جنگی تازهای را ندارد و چهار کشوری که توانایی جنگیدن، خارج از مرزهای خود را دارا میباشد (امریکا، انگلستان، فرانسه، آلمان) نمیخواهند به جنگ دیگری در خاورمیانه تن در دهند.
روسیه بعد از شکست در افغانستان و فروپاشی شوروی بیشتر به درگیریهای داخلی خود سرگرم شده و قدرت نظامی تضعیف شدهای را دارا میباشد و توان حمله نظامی به کشوری را دیگر دارا نیست. چین مستقیماً در جنگی شرکت نمیکند و در جنگ ویتنام تنها حمایت کننده ویتکنگهای ویتنام شمالی بود. ژاپن از بعد از جنگ جهانی دوم ارتش خود را به صورت نیروی دفاعی در آورده است. آلمان بیشتر بصورت نگارنده جنگها و پرداخت کنند کمکهای مالی برای جنگهای خاورمیانه نقش خود را ایفا میکند. قدرت نظامی آلمان در کُنترل تحریمهای هوایی میباشد و میتواند مانند جنگ لیبی از تحریم پروازهای نظامی در هر نقطه جهان دفاع کند. بارزترین قدرت آلمان در جاسوسی و تحلیل موقعیتهای نظامی دیگر کشورها خلاصه میشود. فرانسه فعلا درگیر حفاظت از منابع نفتی تحت نفوذ خود درآورده در لیبی و بوجود آوردن ثبات سیاسی در تونس میباشد. قدرت اصلی فرانسه در لژیون خارجی آن کشور میشود که بیشتر عملیات تروریستی و خرابکاری را میتواند انجام دهد. انگلستان و امریکا که هر دو در جنگ افغانستان و عراق شرکت داشتند، نیروهای نظامی (آموزشی و نه رزمی) خود را در کناره جنوبی خلیج فارس متمرکز کردهاند و آمادگی حمله با پیاده نظام را ندارند و بیشتر بصورت نیروهای دریایی و هوایی در منطقه حضور دارند. اسرائیل قدرت ضربتی نظامی زیادی را داراست ولی در جنگهای طولانی نمیتواند دوام بیاورد. اسرائیل در حال حاضر نگران تحولات سیاسی در مصر و سرنوشت سوریه میباشد. این کشور در جنگ شش روزه ۱۹۶۷ بلندیهای جولان را که منطقهای از کشور سوریه میباشد به تصرف خود درآورد و امروز در آن منطقه به مطالعه تاکتیکهای جنگی ارتش سوریه و سپاه پاسدارن انقلاب اسلامی در مقابله با اپوزیسیون آن کشور نشسته. قدرت تک ضربتی نیروی هوایی اسرائیل زیاد میباشد ولی به علت فاصله مکانی زیادی که با ایران دارد نمیتواند در جنگی تمام عیار خود را با جمهوریاسلامی درگیر کند. در ثانی نیروی هوایی اسرائیل نه جنگنده قابل سوختگیری در هوا را دارد و نه امریکا تا کنون با فروش تانکرهای سوختگیری هوایی به اسرائیل موافقت کرده است.
از منظرگاه سیاسی هم علتی برای بروز جنگ وجود ندارد. روسیه، چین و آلمان که با داشتن روابط بازرگانی عالی ما بین هم و همچنین با جمهوریاسلامی توانستهاند که تحریمهای بینالمللی را برای جمهوریاسلامی کم رنگ کنند، دلیلی برای جنگ با جمهوریاسلامی پیدا نمیکنند. این سه کشور حامی اصلی و دراز مدت جمهوریاسلامی بوده و هستند. آلمان با سیاست «گفتگوی انتقادی» حمایت کننده اصلی اروپایی جمهوریاسلامیست و تعلیم دهند اصلی سازمانهای اطلاعاتی جمهوریاسلامی شده است. اکثر افرادی که در سازمان امنیت آلمان شرقی کار میکردهاند امروز به استخدام جمهوریاسلامی درآمدهاند. روسیه با بیش از بیست هزار نفر کارگر در صنایع اتمی ایران سهم خود را از بلندپروازیهای اتمی جمهوریاسلامی میگیرد و به احتمال زیاد این بیست هزار کارگر روسی تا زمان بازنشستگی خود، برای جمهوریاسلامی در نیروگاه اتمی بوشهر به «ودکا» خوری و گوشکردن به موزیک زندگی خود را ادامه خواهند داد. چین بازار ایران را با کالاهای خود که پایینتر از استانداردهای بینالمللی هستند به دست خود گرفته و ایران را زبالهدانی کالاهای بیمشتری خود بشمار میآورد. امریکا درگیر انتخابات ریاست جمهوری شده و تا انتخاب رئیس جمهور جدید خود، مانند همیشه در خلا سیاست خارجی به سر خواهد برد. سیاست حمایت از اصلاحطلبان جمهوریاسلامی حداقل تا انتخاب ریاست جمهور جدید امریکا دنبال خواهد شد و رسانههای امریکایی و انگلیسی تحت نفوذ اصلاحطلبان جمهوریاسلامی به کار خود ادامه خواهند داد. طرح استفاده از اقلیتهای قومی ایران برای فشار آوردن به جمهوریاسلامی هم با سیاستهای ارایه شده از طرف جمهوریاسلامی حداقل خنثی شده نظر میرسد و بعید به نظر میرسد که امریکا در آینده به روی نیروهای مسلح اقوام ایران سرمایهگذاری کند. نیروهای مسلح اقوام نتوانستند توجه اکثریت مردم را بخود جلب کنند و به امریکا ثابت شده است که آنان جایگاهی مردمی در ایران ندارند. بستن پایگاه اشرف در عراق و بیرون آوردن سازمان مجاهدین از لیست سازمانهای تروریستی (از نیروی سیاسی و نه نیروی نظامی آنان پشیبانی کردن)، عقبنشینی مقامات امریکای را از گزینه تقویت نیروهای مسلح مخالف و موافق جمهوریاسلامی را نوید میدهد.
جمهوری اسلامی زمانیکه که در ضعف قرار گیرد چون جوهر مایهاش از مُردهخواری علمایعالم سرچشمه میگیرد، فقط رجزخوانی میکند. در حال حاضر دولت جمهوریاسلامی نمیتواند مشکل کوچک توضیع مواد غذایی (مرغ) را در کشور بر طرف کند، در این شرایط چگونه میخواهد در جنگی تمام عیار شرکت کند. آیا این همان جمهوریاسلامی نیست که در جنگ عراق به امریکا اجازه داده بود که موشکهای «کروز» آن کشور از حریم هوایی و رشته کوههای زاگرس ایران برای ردیابی هدف استفاده کند؟ جنگ طلبی سران جمهوریاسلامی کوبیدن به طبل پاره جنگ میباشد. جمهوریاسلامی اگر در سی و چهار سال گذشته به جای غارتگری ثروت ایران به پیشرفت اقتصادی در کشور و رفاه مردم توجه کرده بود و به جای رشوه دادن به شرق و غرب به سازندگی ایران مشغول میشد، احتیاجی نمیداشت برای بقای خود امروز از جهان جنگ گدایی بکند.