هر چه صبرکردم بزرگان اهل قلم و سیاست بیانیه‌ای را بر علیه حمله به سفارت انگلستان در تهران صادر کنند، بی‌فایده بود. آن ۱۴۰ نفر یا ۲۴۰ نفر یا هر چند نفری که همیشه سریع می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند و بیانیه‌های خود را از …
هر چه صبرکردم بزرگان اهل قلم و سیاست بیانیه‌ای را بر علیه حمله به سفارت انگلستان در تهران صادر کنند، بی‌فایده بود. آن ۱۴۰ نفر یا ۲۴۰ نفر یا هر چند نفری که همیشه سریع می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند و بیانیه‌های خود را از هر بنگاه تبلیغاتی به گوش فارسی زبانان برسانند، در چند روز گذشته یا درحال مشورت دائمی با هم بودند و یا به فکر آن زمانی افتاده بودند که سفارت امریکا را در تهران اشغال کرده بودند. در آن سال هر گروهی می‌خواست که خود را اشغال کنند سفارت‌خانه امریکا اعلام کنند. بیانیه‌نویسان امروز شاید در رویایی اوایل انقلاب‌اسلامی خود درمانده‌اند و سکوتشان بجز رضایت از این عمل جمهوری‌اسلامی چیز دیگری نمی‌تواند باشد.
آیا از خود تا‌کنون پرسیده‌ایم که جنگ‌طلب کیست؟ آیا اروپا و امریکا می‌خواهند به ایران حمله نظامی کنند؟ دلیل بوجود آمدن این فضای جنگ‌طلبانه سر چمشه‌اش از کجاست؟ اروپا حتا در تحریم نفتی بر عیله جمهوری‌اسلامی نمی‌خواهد شرکت کند. یونان، ایتالیا، اسپانیا و پرتغال ورشکسته و نیمه‌‌ورشکسته بدون خریداری نفت به حراج گذاشته ایران نمی‌توانند به حیات اقتصادی خود ادامه دهند. تا زمانیکه جمهوری‌اسلامی منافع و منابع ملی ایرانیان را به حراج گذشته کدام عقل سلیمی در اروپا به فکر یاری‌رسانی به مردم داخل ایران و شروع جنگ با ایران می‌تواند باشد. در امریکا هم مجلس سنا بر خلاف نظر اوباما طرح ترحیم بانک مرکزی جمهوری‌اسلامی را به تصویب رسانده ولی تا به اجرا گذاشتن آن طرح باز می‌تواند ماه‌ها و سال‌ها بگذرد. جهان توان اقتصادی شروع جنگ جدیدی را ندارد.
جنگجوی اصلی برای ایجاد بحران در منطقه فقط جمهوری‌اسلامی می‌تواند باشد که هر روزه با سقوط دیکتاتورهای شمال افریقا و آسیای‌غربی ضعیف‌تر می‌شود (دیکتاتورهای افریقای شمالی و آسیای غربی معلمان انقلابیون چپ ایران بوده و هستند). این ضعف جمهوری‌اسلامی را با بیانیه‌های ضدجنگ و صلح‌جویانه کلیشه‌ای چندین نفر روشنفکر!، شاید بتوان بطور موقت سرپوشی نهاد. بیانیه‌نویسان می‌توانند به خود ببالند که ضربه‌ای جدید و محکمی به امپریالیسم اروپا و امریکا زده‌اند ولی مردم می‌دانند که چه افرادی جنگ‌طلب هستند و چه افرادی موقعیت‌شناس.
آیا کسانیکه خود را در جبهه حق، ضدجنگ و صلح‌جو بر می‌شمارند، می‌توانند از اشغال سفارت‌خانه‌ای در تهران براحتی گذر کنند؟ به نظر من بله، آنان با نقاب صلح‌جویانه امروزی و حامیان خلخالی و خمینی دیروز هنوز بفکر ایران نیستند بلکه به فکر این هستند که چگونه انقلابشان (جمهوریت) را زنده نگهدارند.
برای رسیدن به دموکراتی و حکومت‌قانون باید به قوانین بین‌المللی احترام گذاشت. با عربده‌کشی انقلابی نمی‌توانیم این قوانین را عوض کنیم. با بیانیه‌های قشنگ و زیبا شاید بتوانید مردم را گمراه و به حمایت کوتاه مدت از جمهوری‌اسلامی مجبور کنند، ولی نقاب ضدجنگ بیانیه‌نویشان جنگ‌طلبی آنان را با غرب دیگر پوشش دهنده نیست.